Ο ακροβάτης...

"Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη που τραμπαλίζεται

για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη πως δε ζαλίζεται

Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά

και ποτέ δε κλαίει, ποτέ δε κλαίει"

Μια συνεχή ακροβασία η ζωή μας, να κρατήσουμε την ισορροπία, να μην πέσουμε, να μην γείρουμε προς την λάθος μεριά, να μη γείρουμε προς καμία πλευρα. Να είμαστε μετρημένοι.

Οποιαδήποτε τυχαία, αυθόρμητη κίνηση μπορεί να χαλάσει τα πάντα...και να πέσουμε. Και αλοίμονο η ισορροπία θα χαθεί ή έτσι νομίζουμε..

ΔΕΝ με νοιάζει, δεν θέλω. Βαρέθηκα. Θέλω να πέσω. Και μετά βλέπουμε. Μπορεί και να μάθω να πετάω.

...ας δούμε και την άλλη πλευρά του φεγγαριού...

"Για ιδέστε όλοι δέστε και μένα άλλο δε ζητώ

που χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ"

Τραγούδι : Ο ακροβάτης

Στίχοι : Δημήτρης Αποστολάκης

"... πολύ νέος για να ξέρω να τ' αγαπώ."

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΓΔΟΟ

Έμαθα πολύ γρήγορα να ξεχωρίζω αυτό το λουλούδι. Πάνω στον πλανήτη του μικρού πρίγκιπα, υπήρχαν πάντα πολύ απλά λουλουδάκια, στολισμένα με μια μονάχα σειρά από πέταλα και που δεν έπιαναν και πολύ τόπο και που δεν ενοχλούσαν κανένα. Ένα πρωινό ξεπηδούσαν ανάμεσα στο χορτάρι κι ύστερα χάνονταν το βράδυ.

Μα κείνο εκεί το λουλούδι είχε φυτρώσει μια μέρα, από ένα σπόρο φερμένο κανείς δεν ξέρει από πού, κι ο μικρός πρίγκιπας το είχε παρακολουθήσει από πολύ κοντά αυτό το κλωναράκι που καθόλου δεν έμοιαζε με τ' άλλα κλωναράκια. Θα μπορούσε να 'ναι ένα καινούριο είδος μπαομπάμπ.

Μα το δεντράκι γρήγορα σταμάτησε να ψηλώνει, άρχισε μάλιστα να ετοιμάζεται να πετάξει λουλούδι. Ο μικρός πρίγκιπας που το παρακολουθούσε συνέχεια κι έβλεπε να βγαίνει ένα τεράστιο μπουμπούκι, ένιωθε πως θα πετιόταν κάτι θαυμαστό, μα το λουλούδι δεν σταματούσε να ετοιμάζεται για να γίνει όμορφο, προφυλαγμένο από το πράσινο δωματιάκι του. Με πολύ προσοχή, διάλεγε τα χρώματά του. Ντυνόταν χωρίς βιασύνη. Ταίριαζε ένα-ένα τα πέταλά του. Δεν θα 'θελε να παρουσιαστεί τσαλακωμένο όπως οι παπαρούνες. Δεν ήθελε να παρουσιαστεί παρά μονάχα μέσα στην τέλεια ακτινοβολία της ομορφιάς του. Ε! ναι! Ήταν πολύ φιλάρεσκο, ήθελε ν' αρέσει! Ο μυστηριώδης στολισμός του είχε κρατήσει, λοιπόν, μέρες και μέρες. Κι ύστερα, να που ένα πρωί, ακριβώς τη ώρα που έβγαινε ο ήλιος, έκανε την εμφάνισή του.

Και τότε το λουλούδι, που τόσο με ακρίβεια είχε δουλέψει, είπε καθώς χασμουριόταν:

- Αχ! μόλις ξύπνησα... Σας ζητάω συγνώμη... Είμαι ακόμη αχτένιστη...

Τότε ο μικρός πρίγκιπας δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το θαυμασμό του:

- Πόσο όμορφο είσαι!

- Δεν είναι έτσι; απάντησε ψιθυριστά το λουλούδι. Κι έχω γεννηθεί την ίδια στιγμή που γεννήθηκε κι ο ήλιος...

Ο μικρός πρίγκιπας κατάλαβε πως ήταν λίγο ξιπασμένο, όμως ήταν και τόσο γοητευτικό!

- Νομίζω ότι είναι η ώρα για το πρόγευμα, πρόσθεσε αμέσως μετά, θα 'χετε την καλοσύνη να με σκεφτείτε...

Κι ο μικρός πρίγκιπας πολύ μπερδεμένος, αφού έφερε ένα ποτιστήρι με δροσερό νερό, περιποιήθηκε το λουλούδι.

Έτσι πολύ γρήγορα άρχισε να τον στενοχωρεί με την κάπως ύποπτη ματαιοδοξία του.

Μια μέρα, σαν παράδειγμα, καθώς μιλούσε για τα τέσσερα αγκάθια του, είχε πει στον μικρό πρίγκιπα:

- Μπορεί να 'ρθουν οι τίγρεις, με τα νύχια τους!

- Δεν υπάρχουν τίγρεις στον πλανήτη μου, παρατήρησε ο μικρός πρίγκιπας, κι έπειτα οι τίγρεις δεν τρώνε χορτάρι.

- Εγώ δεν είμαι χορτάρι, είχε απαντήσει ψιθυριστά το λουλούδι.

- Συγχωρείστε με...

- Καθόλου δεν με φοβίζουν ο τίγρεις, μα με τρομάζουν τα ρεύματα του αέρα... Δεν έχετε κάποιο παραβάν;

«Την τρομάζουν τα ρεύματα του αέρα... δεν είναι κάτι που φέρνει τύχη σ' ένα φυτό», είχε παρατηρήσει ο μικρός πρίγκιπας. Κάπως πολύπλοκο είναι τούτο το λουλούδι...»

- Το βράδυ θα με βάζετε κάτω από ένα γυάλινο δοχείο.

- Κάνει πολύ κρύο εδώ, σε σας. Είναι κάπως άβολα. Εκεί απ' όπου έχω έρθει...

Αλλά δεν συνέχισε... Είχε έρθει με μορφή σπόρου. Δεν μπορούσε να ξέρει τίποτε από άλλους κόσμους. Ταπεινωμένο που άφησε να το τσακώσουν καθώς ετοιμαζόταν να πει ένα ψέμα τόσο ολοφάνερο, είχε βήξει δυο ή τρεις φορές για να κάνει μικρό πρίγκιπα να στενοχωρηθεί:

- Εκείνο το παραβάν;...

- Πήγα να το πάρω, αλλά μου μιλήσατε!

Τότε εκείνο δυνάμωσε το βήχα του για να κάνει το μικρό πρίγκιπα να νιώσει τύψεις που έγινε αιτία να κρυολογήσει. Έτσι εκείνος, παρ' όλη την καλή του θέληση, εξαιτίας της αγάπης του, γρήγορα άρχισε να κυριεύεται από αμφιβολίες. Πήρε στα σοβαρά λόγια χωρίς σημασία κι είχε γίνει πολύ δυστυχισμένος.

«Δεν θα 'πρεπε να το είχα ακούσει, μου εμπιστεύτηκε, δεν πρέπει ποτέ ν' ακούμε τα λουλούδια. Πρέπει να χαιρόμαστε την ομορφιά τους και το άρωμά τους.

Το δικό μου γέμιζε με αρώματα τον πλανήτη μου, μα δεν ήξερα να τ' απολαύσω».

Μου εκμυστηρεύτηκε ακόμη:

- Δεν κατάφερα τίποτε να καταλάβω, τότε! Θα 'πρεπε να το κρίνω από τις πράξεις και όχι από τα λόγια του. Με πλημμύριζε αρώματα και λάμψη. Ποτέ δεν θα είχα μπορέσει να φύγω. Θα έπρεπε να είχα μαντέψει την τρυφερότητα, πίσω από τα άγαρμπα καμώματά του. Τα λουλούδια είναι τόσο αντιφατικά! Αλλά ήμουν πολύ νέος για να ξέρω να τ' αγαπώ.

Τρέλα, τρέλα, τρέλα.....

Τώρα τελευταία παίζει πολύ τρέλα!Πολύ τρέλα μιλάμε!Και όχι από την καλή τρέλα...ΌΟΟΧΧΧΧΙ! Από την άλλη που λες "τι έγινε βρε παιδιά;;;;Πλάκα με κάνετε"

Δυσκολεύομαι να εκφραστώ γιατί το θέμα μου αφορά τα εργασιακά και δεν μπορώ να εκθέσω άτομα..
Άλλα ένα θα πω..είπαμε κρίση, κρίση , τη θέλω τη δουλειά μου, αλλά μη μας @@@ ρε φίλε μου! Πες μου τι θές να κάνω και θα το κάνω, άσε τις υστερίες, τους παραλογισμούς, άκουσε με κιόλας..Να υπάρχει μία συννενόηση βρε παιδί μου!!! Ούτε μέντιουμ είμαστε να καταλαβαίνω από τα μισόλογα και ούτε έχω όρεξη να ξεσπάς σε μένα στον δίπλα ή στο παραδίπλα αν έχεις ψυχολογικά, οικογενειακά ή ότι άλλο! Και εγώ μπορεί να έχω αλλά σε σέβομαι...
Μάλιστα αυτές τις λέξεις έψαχνα σεβασμός και παιδεία!!Κάτι που λείπει πολύ από τη ζωή μας.
Ουφ πια!!!

Ειλικρινά θα ήθελα πολύ να αρχίσω τις περιγραφές αλλά δεν φτάνουν ούτε 1οο ποστ για την πλήρη εικόνα!!!

Βάζω απλά ένα βιντεάκι αφιερωμένο σε ένα πολύ καλό συνάδελφο ο οποίος αν και είναι ο πιο υπομονετικός και ευγενικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει, έχει αρχίσει να τα παίρνει πολύ με αυτή την κατάσταση!!! Και τον βλέπω σε λίγο τον άνθρωπο να αρχίσει και αυτός τα κικιρίκου!!!

"Τρέλα, τρέλα, τρέλα, τρέλα! Και το μυαλό σου είναι θολό και το δικό της πιο λειψό.
Σας εθολώσαν τα λεφτά!Γεια σου Φαρφαρα φαφλατά!!"

Ωραία είσαι άνοιξη..γιατί δεν μας λυπάσαι;

Όλα θα 'χανε αλλάξει...

"Αχ αν μ' αγαπούσες όλα θα 'χανε αλλάξει"

ή όχι; ή αν έστω ήσουν εκεί..θα ήταν και αυτό κάτι..

"θα 'μουνα τρελή από το πρώτο σου φιλί"
..δυστυχώς ακόμα..

"Δε θα είχα βάλει τη ζωή μου σε μια τάξη
σπίτι και δουλειά κι ούτ' ένα αστέρι στα μαλλιά"
Δεν θα είχες βάλει στη ζωή σου τόσο τάξη...


"Κρίμα που δεν τόλμησες."

Κρίμα.....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Στίχοι : Λευτέρης Παπαδόπουλος
Ερμηνεία :Χάρις Αλεξίου

Carpe Diem !Carpe Noctem!

Πρέπει να βάλω μία τάξη...και για αυτό λοιπόν πρέπει να αδράξω τη μέρα και τη νύχτα και ο Θεός βοηθός!

Αυτό συμβαίνει γιατί ως γνήσιο τέκνο της πατρίδας μου, πιστή πάντα στην αναβλητικότητα έχω αφήσει ένα σωρό πράγματα για την τελευταία στιγμή! Διαβάσματα δηλαδή...Ε, έχω και ένα μεταπτυχιακό να τελειώσω η μηχανικός (όπως λέει και μία φίλη και συνάδελφος)...

Οπότε τώρα σε 5 -10 μέρες πρέπει να κάνω 4 εργασιούλες, (η 5?) να βγάλω τις ασκήσεις για επικουρικό...(βλέπω να αποφέυγω πάλι τον καθηγητή μου και αυτή τη φορά δεν το γλυτώνω το βρίσιμο...!!!) Κλαπς...

Το κερασάκι στην τούρτα..έχω και εξετάσεις μπροστά μου.Πάντως δεν το βάζω κάτω!Θα πήξω, θα οργανωθώ και θα τα καταφέρω..ε?Και δεν έχω μελετήσει και το ζώδιο μου να δώ αν είναι θετικός ο Πλούτωνας με τα σχέδια μου, ο Δίας ή όποιος άλλος πλανήτης!!!

Έχω όμως και καλά νέα την άλλη εβδομάδα έχω άδεια!!!Γιούπι!!!!

Τώρα που κατα βάθος οι εξετάσεις και οι εργασίες μου που θυμίζουν τον προπτυχιακό μου εαυτό και εγώ χαζοχαίρομαι μέσα στο άγχος μου τι σας λέει..? Ξέρω ναι έχετε δίκιο, που γιατρού, τρελοκομείο και άλλα τέτοια!!! Δεν με νοιάζει όμως γιατί για 9 μέρες ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ!!!!!!!

ΔΙΑΒΑΣΜΑ -ΔΙΑΒΑΣΜΑ-ΔΙΑΒΑΣΜΑ!!

Χριστός Ανέστη...εμείς πάλι....

Έφτασε και η άνοιξη!! (Εδώ και καιρό βέβαια και το ότι βρέχει σήμερα είναι άσχετο..)

Πήγα για Πάσχα στο χωριό μου το οποίο είναι κατά τόπους κίτρινο (απο τους λαζάρους), κόκκινο (από τις παπαρούνες) μυρίζει υπέροχα από τις λεμονιές και όπου ξεκίνησαν να μπουμπουκιάζουν οι πασχαλιές (όποιος δεν έχει μυρίσει πασχαλιές χάνει!!!)...και πάει ξεμυαλίστηκα! Σκέφτηκα να το ερευνήσω ¨: να πάρω ένα χωραφάκι και φυτέψω καμια ελιά, συκιά ότι να ναι (δεν υπάρχει μία επιδότηση για νέους αγρότες??!!??) να φτιάξω και ένα καλυβάκι και δεν θέλω ούτε Internet, ουτε facebook, ούτε τηλέφωνα να χτυπάνε...(Και μετά ξύπνησες...) ..ήρθε η Τρίτη και πίσω στο γραφείο (ΠΟΤΕ ΘΑ ΒΡΩ ΑΛΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ??)


Γενικά νιώθω αλλού και αλλού (και γράφεις και αλλού και αλλού χρυσή μου) μια με πιάνει μία χαρά που είναι άνοιξη , που έχει περισσότερο φώς, μια με πιάνει η μαυρη καάθλιψη και τα που παέι η ζωή μου...και γιατί δεν διεκδικώ αυτά που θέλω κλπ κλπ..)

Άκουσα ένα τραγούδι πρόσφατα δεν είναι κάτι που θα το έλεγες τέλειο ή τραγουδάρα αλλα με τράβηξε..είναι πολύ άμεσο, με εκφράσει απόλυτα..κάτι απ'όλα πάντως είναι..
"Θέλω να πάρω ένα τροχόσπιτο, να φύγω μακριά από εδώ.."
(Δημήτρης Καρράς - Το Τροχόσπιτο)

Άντε καλές αποδράσεις....

Υ.Γ. Θέλω τόσα πολλα να γράψω και μπορώ να συγκεντρωθώ...και να σκεφτείς στην δουλειά έχω 5 μπλογκ να συντονίζω αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία!!!

Με εκνευρίζει...

1. Να σου με χτυπάνε στην πλάτη με το δάχτυλο τύπου να σου πώ κατι...(ιιιιιι θέλω να τους δαγκώσω!!)
2. Να μου δίνουν συμβουλές άσχετοι που δεν έχουν ιδέα για το θέμα απλά και μόνο επειδή είναι μεγαλύτεροι και έχουν πείρα.(Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις τύπου..τι να καταλάβω καλέ μου αφού δεν θέλω λέμε!!!)
3. Να λέω πως η δουλειά μου δεν με καλύπτει, με καταπιέζει κλπ. και η απάντηση να είναι "Κάτσε στα αυγά σου, μια δουλειά είναι, δεν βλέπεις τι γίνεται?" (Αν είναι να κάθομαι απο τώρα στα αυγά μου ζήτω που καήκαμε!!)
4. Να μου λένε θα σε πάρω τηλέφωνο να κανονίσουμε για το βράδυ και να σε κλέινουν μέσα και ύστερα να χάνω σημεία ζωής για μέρες.(Ένα δεν μπορώ σήμερα τα ξαναλέμε αρκεί..και όχι δεν μπορώ να παίρνω εγώ συνέχεια τηλέφωνο)
5. Οι οδηγοί που δεν βγάζουν φλας στις στροφές (που να το ξέρω μάνα μου ότι στρίβεις?)
6. Οι γιαγιάδες που σε σπρώχνουν στην εκκλησία (χωρίς λόγο). (Απ'ότι ξέρω δεν κερδίζει αιώνια ζωή όποιος ανάψει πρώτος κερί)
7. Τα φιλιά τύπου χάρηκες που σε είδα από άκυρες τύπισσας που δεν χάρηκες που είδες ή απο άκυρες τύπισσες που τις βλέπεις κάθε μέρα σχεδόν και έχουμε φιλί συνάντησης και αποχαιρετισμού..Αυτή τη δουλειά θα κάνουμε?
8. Οι άντρες που είναι ανίκανοι να συνδυάσουν δύο πράγματα..ναι βρε γίνεται να έχεις και δουλειά, και μεταπτυχιακό, και να μπορείς να απαντάς σε τηλέφωνα!Αν σε δυσκολεύει παραδίδω μαθήματα! (ναι αυτό είναι σπόντα!)

Αυτά ουφ τα θυμήθηκα και τα πήρα πάλι!!!

Οι μέλισσες...

"Να σε μισήσω είν`αργά
Αέρας με δροσολογά
με κυνηγούν οι μέλισσες
κι εσύ που δε με θέλησες.

Τινάζω το βασιλικό
να σταματήσω το κακό
σ`είχανε δέσει μάγισσες
μα πάλι εσύ με ράγισες.

Νυχτώνει βγαίνω να σε βρω
σα φεγγαράκι δυο μερώ
κλειστά παραθυρόφυλλα
να μ`αγαπάς πώς το`θελα.

Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές
με τυραννούν οι ομορφιές
οι ομορφιές οι φόνισσες
κι εσύ που με λησμόνησες.

Αν κλάψω μη με φοβηθείς
την ένοιωσα και πριν χαθείς
μια πίκρα στο ροδόνερο
γιατί μ`αρνιόσουν τ`όνειρο.

Θα ρίχνω εκεί που περπατάς
τον όρκο μας να τον πατάς
κι ας με πονούν οι μέλισσες
κι εσύ που δε με θέλησες "
Γιώργος Καζανζής-Ίσαλος γραμμή

_________________________________________

Τον τελεταίο καιρό δεν έχω όρεξη για τίποτα, για τίποτα απολύτως όμως.
Ερωτεύτηκα ένα τραγούδι όμως..κάτι που γίνεται συχνά...(με τα τραγούδια όχι με τους άνδρες ευτυχώς ή δυστυχώς...)
Εκτός του είναι υπέροχο τραγούδι έχει και την μαγική λέξη "ΜΕΛΙΣΣΕΣ"!!!

Τώρα αυτό τι κόλλημα είναι? Χμ ξεκίνησε απο το "Καπλάνι στη βιτρίνα" που διαβαζαμε στο δημοτικό με το κοριτσάκι που το λέγαν "Μέλισσα ή Μέλια"!!! Και απο τότε κόλλησα σαν μέλισσα στο μέλι!!

Τέλεια λέξη, τέλειο όνομα!!!Καλό και το Αγγελική δεν λέω...αλλά το Μέλισσα έχει το κάτι σπάνιο και οικείο..Ωραία τώρα ζηλέυω ένα όνομα..δεν πάμε καλά..

Το θέμα μας ? Τέλειο το τραγούδι...μελαγχολικό σαν ανοιξιάτικο τοπίο, μελωδικό... Μάλλον με πιάνει η άνοιξη..άντε καλά ξεμυαλίσματα!!

Στο γραφείο

Ξέρω ότι δε γράφω συχνά στο αιθέριο τούτο blog. Αλλά όποτε γράφω, είναι επειδή I have a point.

Σήμερα, έχω να προτείνω το παρακάτω επαναστατικό προϊόν, για όλους εσάς που σας έχει κουράσει η ρουτίνα και η καθιστική ζωή του γραφείου. Just watch:

Οι μεγάλοι αγαπούν τους αριθμούς...

"...Οι μεγάλοι αγαπούν τους αριθμούς.

Σαν τύχει να τους μιλήσετε για ένα καινούριο φίλο, εκείνοι δεν σε ρωτάνε ποτέ για κάτι το ουσιαστικό. Δεν σου λένε ποτέ: «Ποιος είναι ο τόνος της φωνής του; Ποια παιχνίδια του αρέσουν; Κάνει συλλογή με πεταλούδες;». Εκείνοι σας ρωτούν: «Πόσων χρονών είναι; Πόσα αδέλφια έχει; Ποιο είναι το βάρος του; Πόσα κερδίζει ο πατέρας του;»

Τότε μόνο πιστεύουν ότι τον ξέρουν. Αν πείτε σε κάποιο από τους μεγάλους: «Είδα ένα σπίτι με ροζ τούβλα, γεράνια στα παράθυρα και περιστέρια στη στέγη", ποτέ δεν θα τα καταφέρει να φανταστεί αυτό το σπίτι. Πρέπει να του πεις: «Είδα ένα σπίτι που αξίζει πάνω από εκατό χιλιάδες φράγκα». Τότε εκείνος θα φωνάξει; «Πόσο όμορφο είναι!»

Έτσι, αν τους πείτε: «Η απόδειξη ότι ο μικρός πρίγκιπας δεν ήταν φανταστικό πρόσωπο, είναι το ότι ήταν χαριτωμένος, πως γελούσε και πως ήθελε ένα αρνάκι. Όταν κανείς θέλει ένα αρνάκι, αυτό είναι απόδειξη ότι υπάρχει». Θ' ανασηκώσουν τους ώμους και θα σου φερθούν όπως συνηθίζουν να συμπεριφέρονται όταν έχουν να κάνουν με παιδιά!

Μα αν τους πείτε: «Ο πλανήτης απ' όπου ήρθε είναι ο αστεροειδής Β 612», τότε θα πειστούν και δεν θα σας ζαλίσουν με τις ερωτήσεις τους. Έτσι είναι αυτοί, δεν πρέπει να τους κρατάμε κακία. Τα παιδιά δεν πρέπει να είναι πολύ αυστηρά με τους μεγάλους, πρέπει να δείχνουν επιείκεια απέναντι τους.

Βέβαια, όμως, εμείς που καταλαβαίνουμε τη ζωή, κοροϊδεύουμε τα νούμερα! Θα προτιμούσα ν' αρχίσω την ιστορία όπως άρχιζαν παλιά τα παραμύθια. Θα προτιμούσα να πω:

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μικρός πρίγκιπας που κατοικούσε σ' ένα μικρό πλανήτη, μόλις πιο μεγάλο από τον ίδιο και που είχε ανάγκη από ένα φίλο...» Για κείνους που καταλαβαίνουν τη ζωή, η διατύπωση αυτή θα έδειχνε πολύ περισσότερο αληθινή.

Γιατί δεν θα μου άρεσε να διαβαστεί το βιβλίο μου με επιπολαιότητα. Νιώθω τόση θλίψη, καθώς διηγούμαι τούτες τις αναμνήσεις. Έχουν κιόλας περάσει έξη χρόνια από τότε που ο φίλος μου έφυγε μαζί με το αρνάκι του. Κι αν εδώ κάνω μια προσπάθεια να τον περιγράψω, αυτό γίνεται για να μην τον ξεχάσω. Είναι πολύ θλιβερό να ξεχνάς ένα φίλο. Δεν έχουν ένα φίλο όλοι οι άνθρωποι. Μπορεί κι εγώ να καταντήσω σαν τους μεγάλους, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα νούμερα. Κι ακόμη, ακριβώς γι' αυτό πήγα κι αγόρασα ένα κουτί με χρώματα και κραγιόνια. Είναι σκληρό να ξαναρχίζεις να σχεδιάζεις στη δική μου ηλικία, σαν δεν το έχεις ξανακάνει παρά μονάχα τότε με τον κλειστό και τον ανοιχτό βόα, στα έξη μου χρόνια!

Θα δοκιμάσω, φυσικά, να ζωγραφίσω δικά του πορτρέτα που να του μοιάζουν όσο πιο πολύ γίνεται. Μα δεν είμαι απόλυτα σίγουρος πως θα τα καταφέρω. Μια ζωγραφιά πάει καλούτσικα, μα η άλλη δεν μοιάζει και πολύ. Κάνω ακόμη λάθος και σχετικά με το μπόι του. Εδώ ο μικρός πρίγκιπας είναι πολύ μεγάλος. Εκεί είναι πιο μικρός. Το ίδιο είμαι διστακτικός και με το χρώμα του κοστουμιού του. Σ' αυτές τις περιπτώσεις δοκιμάζω

διάφορες αποχρώσεις μέχρι να τα καταφέρω κάπως. Ωστόσο, όλ' αυτά θα πρέπει να μου τα συγχωρήσετε. Ο φίλος μου δεν έδινε ποτέ εξηγήσεις.

Καθόλου απίθανο να με νόμιζε όμοιό του. Όμως εγώ, δυστυχώς, δεν ξέρω κάποιο τρόπο για να βλέπω τα αρνάκια μέσα από τις κάσες. Ίσως είμαι κάπως σαν και τους μεγάλους. Θα πρέπει να 'χω γεράσει."

Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ - Ο Μικρός Πρίγκιπας

ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ....

Μέχρι και ο Παλαιοκώστας απέδρασε απο τη φυλακή...εμείς ως πότε, ως πότε παλληκάρια θα ζούμε στα στενά;

Θέλω και γουστάρω τρελά απόδραση με ελικόπτερο, σαν να το βλέπω..να με παίρνει απο τη ταράτσα (δουλέυω στον 3ο όροφο, ακριβώς απο πάνω η ταράτσα) και να αποχαιρετώ μια για πάντα...(την συνέχεια την έκοψε η λογοκρισία)..
Και μετά ξύπνησες...δεν θα 'ταν ωραία όμως μια απόδραση με ελικόπτερο.. έστω και με βέσπα βρε αδερφέ δεν θα το χαλάσουμε εκεί...

Πούστη Παλαιοκώστα πόσο σε ζηλεύω...

Stay alive, stay cool or whatever...

Ίσως έπρεπε να είναι απλά whatever ο τίτλος, δεν ξέρω...
Γενικά τα έχω χαμένα...
Σε γενικές γραμμές είμαι καλά..είμαι καλά, οι άνθρωποι που αγαπώ έχουν ην υγεία τους,
έχω φίλους που αγαπώ και με αγαπούν (έτσι δεν είναι), έχω μία δουλειά που πληρώνει το νοίκι και με χρηματοδοτεί, ξεκίνησα και το μεταπτυχιακό αλλά κάτι δεν παέι καλά...
Δεν είμαι και πολύ ο εαυτός μου και υπάρχουν κάποιες αποχρώσεις ενδείξεων ότι γενικά κάτι δεν παέι καλά στο σκηνικό της ζωής μου :
1)Ξυπνάω το πρωί και εύχομαι να ήμουν άρρωστη για να μη πάω
2)Κατά τη διάρκεια της μέρα σκέφτομαι τι έχει να μου δώσει η μέρα μετά τις 5 για να την βγάλω καθαρή (όπως π.χ. σήμερα θα πάω για καφέ, θα πάω κομμωτήριο, σήμερα θα ασχοληθώ με αυτή την εργασία, σήμερα θα πάω βόλτα στα μαγαζιά, φτάνω και πολύ χαμηλά σήμερα θα πάω σπίτι και θα λιώσω στα φιλαράκια!!)
3)Είμαι συνέχεια με το άγχος τι θα βρουν να μου ζητήσουν σήμερα (αυτό ανοίγει μία τεράστια συζήτηση που σχετίζεται με το τι κάνω και σύντομα θα υπάρχει αναλυτική ανάρτηση-και ναι αυτό είανι απειλή)
4)Σκέφτομαι συνέχεια "τι κάνω εδώ;τι κάνω εδώ;"
5)Όταν φτάνει 5 και κατεβαίνω τις σκάλες νιώθω σαν φαντάρο με άδεια μετα τις 40 μέρες της βασικής εκπαίδευσης
6)Αν είναι και Παρασκευή πριν φύγω ακούω μία φωνή που μου λέει "Run run for your life"
7) Κυριακή βράδυ δεν θέλω να κοιμηθώ γιατί θα έρθει πιο νωρίς η Δευτέρα (από τα πιο ηλίθια πράγματα ever όμως)

και υπάρχουν και άλλα...αλλά νομίζω ότι you get the picture...

Κάτι πρέπει να κάνω και σύντομα..
δεν έχω τι άλλο να γράψω...

Μικρός πρίγκιπας

...για τα ηλιοβασιλέματα και τη λύπη

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ

Α! μικρέ πρίγκιπα, κατάλαβα έτσι λίγο-λίγο τη μικρή μελαγχολική σου ζωή. Για πολύν καιρό δεν είχες άλλη διασκέδαση από το να χαίρεσαι τα υπέροχα χρώματα που σκόρπιζε βασιλεύοντας ο ήλιος. Έμαθα τούτη την καινούρια λεπτομέρεια το πρωί της τέταρτης μέρας όταν μου είπες:

- Πολύ μου αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα. Πάμε να δούμε ένα ηλιοβασίλεμα...

Μα πρέπει να περιμένουμε...

- Να περιμένουμε τι;

- Να περιμένουμε μέχρι να πέσει ο ήλιος. Στην αρχή φάνηκες να ξαφνιάζεσαι κι ύστερα γέλασες με τον ίδιο σου τον εαυτό. Και μου είπες:

- Πάντα νομίζω πως είμαι στο σπίτι μου!

Πραγματικά, όταν είναι μεσημέρι στην Αμερική, στη Γαλλία, όλος ο κόσμος το ξέρει, ο ήλιος βασιλεύει. Δεν θα χρειαζόταν παρά να μπορεί κανείς να πάει στη Γαλλία σ' ένα λεπτό για να χαρεί το ηλιοβασίλεμα. Δυστυχώς, όμως, η Γαλλία είναι πάρα πολύ μακριά. Πάνω στο μικρό σου πλανήτη, όμως, θα σου ήταν αρκετό να τραβήξεις την καρέκλα σου μερικά βήματα πιο πέρα. Και τότε θα 'βλεπες το δειλινό κάθε φορά που θα το 'θελες...

- Μια μέρα είδα τον ήλιο να βασιλεύει σαραντατρείς φορές!

Και λίγο μετά, πρόσθεσε:

- Ξέρεις... όταν είναι κανείς έτσι λυπημένος, του αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα...

- Τη μέρα που τα είδες σαραντατρείς φορές ήσουνα, λοιπόν, τόσο πολύ λυπημένος;

Μα ο μικρός πρίγκιπας δεν απάντησε.

Παλιμπαιδισμος και Σουρρεαλισμος

Λοιπόν... Μετά από χρόνια απουσία από το ανυπέρβλητο ετούτο blog, επανέρχομαι για να πω τα εξής:

1. Μικρός Πρίγκηπας forever and ever, παρακαλείται η αιθέρια να συνεχίσει με τα αποσπάσματα. Διότι καμιά φορά τα "παιδικά βιβλία" kick ass των μη παιδικών.

2. Τραγουδάκια Γάλακτος rule. Διότι και τα "παιδικά" cd καμιά φορά kick ass των μη παιδικών.
"Το αβοκάντο κλαίει και λέει με δάκρυα, δε φταίω πιπεριά μου που μοιάζει μ' αγκινάρα η μεγάλη μου καρδιά."
Ο καναπές παραπονιέται "Τα βάρη που σηκώνω είναι πια πάρα πολλά."
Και ο coq de Paris "Δε ζητά πια μεγαλεία, νοσταλγεί λέει τη Λαμία."

Είναι ωραία να μπορείς να παλιμπαιδίζεις καμιά φορά. Είναι σαν να φωτίζεται ο κόσμος σου λίγο παραπάνω. Γι' αυτό θα προτείνω και 2-3 ακόμα παιδιά cd που kick ass...

1)Λιλιπούπολη: Διότι τα λόγια είναι περιττά όταν το μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι και η ασιατική γρίπη τραγουδάει
2)Η αγέλαστη πολιτεία και οι Καλικάτζαροι: Διότι είναι so true αυτή η ιστορία και τόσο γνώριμη αυτή η πολιτεία....
3)Ο ΓαργαΛηστής: Διότι μ' αρέσει ο Αγγελάκας στον ομώνυμο ρόλο και δεν περίμενα ν' ακούσω Μάλαμα να λέει παιδικό τραγούδι
4)Ο τεμπέλης Δράκος -> Διότι.... έτσι μ' αρέσει.

3. Life is surreal. Την Τρίτη βγήκε το πρόγραμμα της εξεταστικής μου. Και ταυτόχρονα άρχισε να κάνει διακοπές ρεύματος σπίτι μου. Τυχαίο;;; Και για να το κάνω ακόμα πιο spicy (αλλά όχι λιγότερο αληθινό), θα πω ότι από την Τετάρτη κάνει διακοπές ρεύματος στο μισό μου σπίτι. Δηλαδή την Τετάρτη έπεφτε το ρεύμα στα μισά μου ηλεκτρικά/πρίζες κτλ, την Πέμπτη στα άλλα μισά, σήμερα ξανά στα πρώτα μισά κτλ. Και πάντα, μα πάντα, το ρεύμα πέφτει στην πρίζα που έχω τον υπολογιστή (πλέον δεν προσπαθώ καν να το αποφύγω, το πεπρωμένο και ο νόμος του Μέρφι φυγείν αδύναντον.) Όταν λέω εγώ ότι πάντα υπάρχει μέση λύση δε με πιστεύετε! Νομίζατε εσείς πτωχοί μου κοινοί θνητοί, ότι ή έχεις διακοπή ρεύματος σπίτι σου ή δεν έχεις. Αλλά όχι - πάντα υπάρχει και το ενδιάμεσο!

Αυτά τα ολίγα και... επανερχόμεθα. Α ναι, καλή χρονιά (αν και καθυστερημένα) και από μένα. Κι ας είναι ο χρόνος μια ατέλειωτη ευθεία...

Good good good vibrations...na na na na!!!!

...το αβοκάντο,η αρκούδα,το βατράχι και η κοτούλα από τη Λαμία

Ναι ναι όλα τα παραπάνω σε ένα cd!
Τίτλος : "Τραγουδάκια γάλακτος"
Μουσική : Μέλπω Χαλκουτσάκη
Στίχοι : Άλκηστη Χαλικιά
Άκουσα πρώτα την "Καραμέλα" με την ερμηνεία του Χρ.Θηβαίου (ναι φυσικά στον Ιωάννου) και φυσικά ήταν τόσο γλυκιά όσο μια καραμέλα!
Αλλά όταν άκουσα όλα τα τραγούδιαδεν ήξερα με τι είχα κολλήσει πιο πολύ!
Οι δημιουργοί είναι παιδαγωγοί και σκοπό είχαν να φτιάξουν φρέσκα τραγουδάκια για τα παιδάκια τους!Μπράβο τους!
Και σαν παιδάκι και εγώ...χαίρομαι!
(Ζήτω ο παλιμπαιδισμός!!!)
Σας το προτείνω..αγαπημένα μου το "αβοκάντο που βρήκε το σπίτι του άνω κάτω, απο μία πιπεριά","η δρακοκουκουβάγια που βαρέθηκε τα μάγια και κάνει στα σχολεία δρακοζωολογία", "το βατράχι το βεραμάν", "για να γίνει αφράτη γέμιση να χορέψω είπες στο ταψί","της κοτούλας μου τα αυγά είναι όλα τα λεφτά"..και άλλα πολλά!!!

Ακούστε το και σίγουρα θα χαμογελάσετε..ίσως και να χορέψετε..

Υ.Γ. Το "Να" από τα πιο συγκινητικά τραγούδια αγάπης!

...Ναι ήρθε το 2009...

...ε και;
όπως λέει και μία φιλική ψυχή "ο χρόνος είναι μία ατέλειωτη ευθεία.."
Έχω να γράψω άπειρο ( ε λέμε και καμία υπερβολή) καιρό...και δεν έχω ιδέα τι να γράψω τώρα...
Ωραία ήταν οι γιορτές! Γιατί πέρασαν?
Έχω πέσει σε βαθιά μελαγχολία και άρνηση...δεν θέλω να δουλέψω κύριε πως το λένε..
Σε αυτή τη διάθεση βοηθάει πάντα όταν δεν σου αρέσει αυτό που κάνει...
Αλλά που θα πάει το 2009 κατι καλό θα φέρει ε?καινούργε χρόνε?Υπέροχε καλέ μου καινουργιε χρόνε?Σλουπ..!!!

Επιστρέφω σύντομα με περισσότερη διάθεση και θετική ενέργεια..

...και κάτι για να κλέισω..

"ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ

Ο τέταρτος πλανήτης ήταν εκείνος όπου καθόταν ένας «μπίζνεσμεν», ένας επιχειρηματίας. Ο άνθρωπος αυτός ήταν τόσο πολύ απασχολημένος που δεν σήκωσε μήτε το κεφάλι του όταν πήγε ο μικρός πρίγκιπας.

- Καλημέρα, του είπε, το τσιγάρο σας είναι σβηστό.

- Τρία και δύο κάνουν πέντε. Πέντε κι εφτά, δώδεκα. Δώδεκα και τρία δεκαπέντε. Καλημέρα. Δεκαπέντε κι εφτά εικοσιδύο. Εικοσιδύο και έξι εκοσιοχτώ. Δεν μου μένει καιρός για να το ανάψω ξανά. Εικοσιέξι και πέντε, τριανταένα. Ουφ! Όλα μαζί, λοιπόν, μας κάνουν πεντακόσια ένα εκατομμύρια, εξακόσιες εικοσιδύο χιλιάδες εφτακόσια τριάντα και ένα.

- Πεντακόσια εκατομμύρια, τι;

- Ε! Ακόμη εδώ είσαι εσύ; Πεντακόσια ένα... δεν ξέρω πια... Έχω τόσο πολλή δουλειά! Εγώ είμαι σοβαρός, καθόλου δεν μ' αρέσουν οι χαζοκουβέντες ! Δυο και πέντε εφτά...

- Πεντακόσια εκατομμύρια τι; ξαναρώτησε ο μικρός πρίγκιπας, που σ' όλη του τη ζωή ποτέ δεν υποχωρούσε αν δεν έπαιρνε απάντηση στην ερώτησή του.

Ο επιχειρηματίας σήκωσε το κεφάλι:

- Τώρα και πενηντατέσσερα χρόνια που κατοικώ σε τούτο τον πλανήτη, δεν μ' έχουν διακόψει παρά μόνο τρεις φορές. Την πρώτη φορά, πάνε από τότε εικοσιδυό χρόνια, από μια χρυσόμυγα που έπεσε, ένας θεός ξέρει από πού. Βούιζε με τόσο φοβερό θόρυβο που έκανα τέσσερα λάθη σε μια πρόσθεση. Τη δεύτερη φορά, έχουν περάσει έντεκα χρόνια τώρα πια, ήταν τότε που, εξαιτίας των ρευματισμών μου, είχα πάθει μια κρίση. Βλέπεις, μού λείπουν οι ασκήσεις. Δεν μού περισσεύει καιρός για να χαζογυρίζω πέρα-δώθε. Εγώ, είμαι σοβαρός άνθρωπος. Η τρίτη φορά... είναι τούτη 'δω! Έλεγα, λοιπόν, πεντακόσια ένα εκατομμύρια...

- Εκατομμύρια τι;

Ο επιχειρηματίας κατάλαβε πως δεν είχε καμιά ελπίδα να τον αφήσει ήσυχο.

- Εκατομμύρια από κείνα τα μικρά πραγματάκια που βλέπουμε μερικές φορές στον ουρανό.

- Μύγες;

- Μα όχι, μικρά πραγματάκια που λαμποκοπάνε.

- Μέλισσες;

- Μα όχι, μικρά χρυσά πραγματάκια που κάνουν τους χασομέρηδες να ονειρεύονται.

-Α!... Αστέρια;

- Πολύ σωστά. Αστέρια.

- Και τι θα κάνεις πεντακόσια εκατομμύρια αστέρια;

- Πεντακόσια ένα εκατομμύρια εξακόσιες εικοσιδυό χιλιάδες εφτακόσια τριάντα και ένα. Είμαι σοβαρός εγώ, είμαι ακριβής.

- Και τι θα τα κάνεις αυτά τ' αστέρια;

- Τι θα τα κάνω;

-Ναι.

-Τίποτε. Θα τα έχω στην κατοχή μου.

- Θα έχεις στην κατοχή σου τ' αστέρια;

- Ναι.

- Μα έχω δει κιόλας ένα βασιλιά που...

- Οι βασιλιάδες δεν έχουν στην κατοχή τους τίποτε. «Βασιλεύουν» μόνο πάνω τους. Αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό.

- Και σε τι χρησιμεύει να 'χεις στην κατοχή σου αστέρια;

- Μου χρησιμεύει γιατί έτσι θα είμαι πλούσιος.

- Και σε τι θα σου είναι χρήσιμο να είσαι πλούσιος; -Θα αγοράσω άλλα αστέρια, αν βρεθεί κανένα. «Τούτος εδώ, σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας, έχει την ίδια περίπου λογική με το μπεκρή μου». Ωστόσο, έκανε μερικές ακόμη ερωτήσεις:

- Πως μπορείς να έχεις στην κατοχή σου τ' αστέρια;

- Σε ποιον ανήκουν; ανταπάντησε γκρινιάρικα ο επιχειρηματίας.

- Δεν ξέρω. Σε κανένα.

- Τότε ανήκουν σε μένα, γιατί πρώτος εγώ τα σκέφτηκα.

- Φτάνει αυτό;

- Και βέβαια! Όταν βρίσκεις ένα διαμάντι που δεν ανήκει σε κανένα, είναι δικό σου. Όταν βρίσκεις ένα νησί που δεν ανήκει σε κανένα, είναι δικό σου. Κι όταν έχεις μια ιδέα πρώτος, την κατοχυρώνεις και τότε είναι δικιά σου. Κι εγώ έχω στην κατοχή μου τ' αστέρια αφού ποτέ άλλος κανείς εκτός από εμένα δεν είχε σκεφτεί να γίνει κάτοχός τους.

- Ναι, αυτό είναι αλήθεια, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Και τι θα τα κάνεις;

- Θα τα διαχειρίζομαι. Τα λογαριάζω και τα ξανα-λογαριάζω, είπε ο επιχειρηματίας. Δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά. Όμως εγώ είμαι ένας άνθρωπος σοβαρός!

Ο μικρός πρίγκιπας δεν ήταν ακόμη ικανοποιημένος.

- Εγώ, είπε, αν έχω ένα φουλάρι, μπορώ να το ρίξω γύρω από το λαιμό μου και να το πάρω μαζί μου. Αν έχω ένα λουλούδι, μπορώ να το κόψω και να το πάρω μαζί μου φεύγοντας. Μα εσύ δεν μπορείς να κόψεις τ' αστέρια!

- Όχι, αλλά μπορώ να τα βάλω στην τράπεζα.

- Τι θέλεις να πεις μ' αυτό;

- Θέλω να πω ότι γράφω σ' ένα μικρό χαρτί τον αριθμό των αστεριών μου. Κι ύστερα βάζω το χαρτί αυτό σ' ένα συρτάρι και το κλειδώνω.

- Κι αυτό είναι όλο;

- Αυτό είναι αρκετό!

«Πολύ διασκεδαστικό, μα την αλήθεια, σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας. Και αρκετά ποιητικό. Μα δεν είναι και πολύ σοβαρό».

Πάνω σε σοβαρά θέματα, ο μικρός πρίγκιπας είχε ιδέες πολύ διαφορετικές από τις ιδέες των μεγάλων.

- Εγώ, είπε, έχω ένα λουλούδι που το ποτίζω κάθε μέρα. Έχω τρία ηφαίστεια που τα καθαρίζω από τις καπνιές κάθε βδομάδα. Γιατί καθαρίζω κι εκείνο που έχει σβήσει. Ποτέ δεν ξέρει κανείς. Έχουν όφελος τα ηφαίστειά μου όπως και το λουλούδι μου που τα έχω. Όμως από σένα, κανένα όφελος δεν έχουνε τ' αστέρια...

Ο επιχειρηματίας άνοιξε το στόμα μα δεν βρήκε τίποτε να πει, κι ο μικρός πρίγκιπας έφυγε.

« Σίγουρα οι μεγάλοι είναι ολότελα παράξενοι άνθρωποι», σκέφτηκε απλά, καθώς συνέχιζε το ταξίδι. "

Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ - Ο Μικρός Πρίγκιπας