Stay alive, stay cool or whatever...

Ίσως έπρεπε να είναι απλά whatever ο τίτλος, δεν ξέρω...
Γενικά τα έχω χαμένα...
Σε γενικές γραμμές είμαι καλά..είμαι καλά, οι άνθρωποι που αγαπώ έχουν ην υγεία τους,
έχω φίλους που αγαπώ και με αγαπούν (έτσι δεν είναι), έχω μία δουλειά που πληρώνει το νοίκι και με χρηματοδοτεί, ξεκίνησα και το μεταπτυχιακό αλλά κάτι δεν παέι καλά...
Δεν είμαι και πολύ ο εαυτός μου και υπάρχουν κάποιες αποχρώσεις ενδείξεων ότι γενικά κάτι δεν παέι καλά στο σκηνικό της ζωής μου :
1)Ξυπνάω το πρωί και εύχομαι να ήμουν άρρωστη για να μη πάω
2)Κατά τη διάρκεια της μέρα σκέφτομαι τι έχει να μου δώσει η μέρα μετά τις 5 για να την βγάλω καθαρή (όπως π.χ. σήμερα θα πάω για καφέ, θα πάω κομμωτήριο, σήμερα θα ασχοληθώ με αυτή την εργασία, σήμερα θα πάω βόλτα στα μαγαζιά, φτάνω και πολύ χαμηλά σήμερα θα πάω σπίτι και θα λιώσω στα φιλαράκια!!)
3)Είμαι συνέχεια με το άγχος τι θα βρουν να μου ζητήσουν σήμερα (αυτό ανοίγει μία τεράστια συζήτηση που σχετίζεται με το τι κάνω και σύντομα θα υπάρχει αναλυτική ανάρτηση-και ναι αυτό είανι απειλή)
4)Σκέφτομαι συνέχεια "τι κάνω εδώ;τι κάνω εδώ;"
5)Όταν φτάνει 5 και κατεβαίνω τις σκάλες νιώθω σαν φαντάρο με άδεια μετα τις 40 μέρες της βασικής εκπαίδευσης
6)Αν είναι και Παρασκευή πριν φύγω ακούω μία φωνή που μου λέει "Run run for your life"
7) Κυριακή βράδυ δεν θέλω να κοιμηθώ γιατί θα έρθει πιο νωρίς η Δευτέρα (από τα πιο ηλίθια πράγματα ever όμως)

και υπάρχουν και άλλα...αλλά νομίζω ότι you get the picture...

Κάτι πρέπει να κάνω και σύντομα..
δεν έχω τι άλλο να γράψω...

Μικρός πρίγκιπας

...για τα ηλιοβασιλέματα και τη λύπη

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ

Α! μικρέ πρίγκιπα, κατάλαβα έτσι λίγο-λίγο τη μικρή μελαγχολική σου ζωή. Για πολύν καιρό δεν είχες άλλη διασκέδαση από το να χαίρεσαι τα υπέροχα χρώματα που σκόρπιζε βασιλεύοντας ο ήλιος. Έμαθα τούτη την καινούρια λεπτομέρεια το πρωί της τέταρτης μέρας όταν μου είπες:

- Πολύ μου αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα. Πάμε να δούμε ένα ηλιοβασίλεμα...

Μα πρέπει να περιμένουμε...

- Να περιμένουμε τι;

- Να περιμένουμε μέχρι να πέσει ο ήλιος. Στην αρχή φάνηκες να ξαφνιάζεσαι κι ύστερα γέλασες με τον ίδιο σου τον εαυτό. Και μου είπες:

- Πάντα νομίζω πως είμαι στο σπίτι μου!

Πραγματικά, όταν είναι μεσημέρι στην Αμερική, στη Γαλλία, όλος ο κόσμος το ξέρει, ο ήλιος βασιλεύει. Δεν θα χρειαζόταν παρά να μπορεί κανείς να πάει στη Γαλλία σ' ένα λεπτό για να χαρεί το ηλιοβασίλεμα. Δυστυχώς, όμως, η Γαλλία είναι πάρα πολύ μακριά. Πάνω στο μικρό σου πλανήτη, όμως, θα σου ήταν αρκετό να τραβήξεις την καρέκλα σου μερικά βήματα πιο πέρα. Και τότε θα 'βλεπες το δειλινό κάθε φορά που θα το 'θελες...

- Μια μέρα είδα τον ήλιο να βασιλεύει σαραντατρείς φορές!

Και λίγο μετά, πρόσθεσε:

- Ξέρεις... όταν είναι κανείς έτσι λυπημένος, του αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα...

- Τη μέρα που τα είδες σαραντατρείς φορές ήσουνα, λοιπόν, τόσο πολύ λυπημένος;

Μα ο μικρός πρίγκιπας δεν απάντησε.

Παλιμπαιδισμος και Σουρρεαλισμος

Λοιπόν... Μετά από χρόνια απουσία από το ανυπέρβλητο ετούτο blog, επανέρχομαι για να πω τα εξής:

1. Μικρός Πρίγκηπας forever and ever, παρακαλείται η αιθέρια να συνεχίσει με τα αποσπάσματα. Διότι καμιά φορά τα "παιδικά βιβλία" kick ass των μη παιδικών.

2. Τραγουδάκια Γάλακτος rule. Διότι και τα "παιδικά" cd καμιά φορά kick ass των μη παιδικών.
"Το αβοκάντο κλαίει και λέει με δάκρυα, δε φταίω πιπεριά μου που μοιάζει μ' αγκινάρα η μεγάλη μου καρδιά."
Ο καναπές παραπονιέται "Τα βάρη που σηκώνω είναι πια πάρα πολλά."
Και ο coq de Paris "Δε ζητά πια μεγαλεία, νοσταλγεί λέει τη Λαμία."

Είναι ωραία να μπορείς να παλιμπαιδίζεις καμιά φορά. Είναι σαν να φωτίζεται ο κόσμος σου λίγο παραπάνω. Γι' αυτό θα προτείνω και 2-3 ακόμα παιδιά cd που kick ass...

1)Λιλιπούπολη: Διότι τα λόγια είναι περιττά όταν το μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι και η ασιατική γρίπη τραγουδάει
2)Η αγέλαστη πολιτεία και οι Καλικάτζαροι: Διότι είναι so true αυτή η ιστορία και τόσο γνώριμη αυτή η πολιτεία....
3)Ο ΓαργαΛηστής: Διότι μ' αρέσει ο Αγγελάκας στον ομώνυμο ρόλο και δεν περίμενα ν' ακούσω Μάλαμα να λέει παιδικό τραγούδι
4)Ο τεμπέλης Δράκος -> Διότι.... έτσι μ' αρέσει.

3. Life is surreal. Την Τρίτη βγήκε το πρόγραμμα της εξεταστικής μου. Και ταυτόχρονα άρχισε να κάνει διακοπές ρεύματος σπίτι μου. Τυχαίο;;; Και για να το κάνω ακόμα πιο spicy (αλλά όχι λιγότερο αληθινό), θα πω ότι από την Τετάρτη κάνει διακοπές ρεύματος στο μισό μου σπίτι. Δηλαδή την Τετάρτη έπεφτε το ρεύμα στα μισά μου ηλεκτρικά/πρίζες κτλ, την Πέμπτη στα άλλα μισά, σήμερα ξανά στα πρώτα μισά κτλ. Και πάντα, μα πάντα, το ρεύμα πέφτει στην πρίζα που έχω τον υπολογιστή (πλέον δεν προσπαθώ καν να το αποφύγω, το πεπρωμένο και ο νόμος του Μέρφι φυγείν αδύναντον.) Όταν λέω εγώ ότι πάντα υπάρχει μέση λύση δε με πιστεύετε! Νομίζατε εσείς πτωχοί μου κοινοί θνητοί, ότι ή έχεις διακοπή ρεύματος σπίτι σου ή δεν έχεις. Αλλά όχι - πάντα υπάρχει και το ενδιάμεσο!

Αυτά τα ολίγα και... επανερχόμεθα. Α ναι, καλή χρονιά (αν και καθυστερημένα) και από μένα. Κι ας είναι ο χρόνος μια ατέλειωτη ευθεία...

Good good good vibrations...na na na na!!!!

...το αβοκάντο,η αρκούδα,το βατράχι και η κοτούλα από τη Λαμία

Ναι ναι όλα τα παραπάνω σε ένα cd!
Τίτλος : "Τραγουδάκια γάλακτος"
Μουσική : Μέλπω Χαλκουτσάκη
Στίχοι : Άλκηστη Χαλικιά
Άκουσα πρώτα την "Καραμέλα" με την ερμηνεία του Χρ.Θηβαίου (ναι φυσικά στον Ιωάννου) και φυσικά ήταν τόσο γλυκιά όσο μια καραμέλα!
Αλλά όταν άκουσα όλα τα τραγούδιαδεν ήξερα με τι είχα κολλήσει πιο πολύ!
Οι δημιουργοί είναι παιδαγωγοί και σκοπό είχαν να φτιάξουν φρέσκα τραγουδάκια για τα παιδάκια τους!Μπράβο τους!
Και σαν παιδάκι και εγώ...χαίρομαι!
(Ζήτω ο παλιμπαιδισμός!!!)
Σας το προτείνω..αγαπημένα μου το "αβοκάντο που βρήκε το σπίτι του άνω κάτω, απο μία πιπεριά","η δρακοκουκουβάγια που βαρέθηκε τα μάγια και κάνει στα σχολεία δρακοζωολογία", "το βατράχι το βεραμάν", "για να γίνει αφράτη γέμιση να χορέψω είπες στο ταψί","της κοτούλας μου τα αυγά είναι όλα τα λεφτά"..και άλλα πολλά!!!

Ακούστε το και σίγουρα θα χαμογελάσετε..ίσως και να χορέψετε..

Υ.Γ. Το "Να" από τα πιο συγκινητικά τραγούδια αγάπης!

...Ναι ήρθε το 2009...

...ε και;
όπως λέει και μία φιλική ψυχή "ο χρόνος είναι μία ατέλειωτη ευθεία.."
Έχω να γράψω άπειρο ( ε λέμε και καμία υπερβολή) καιρό...και δεν έχω ιδέα τι να γράψω τώρα...
Ωραία ήταν οι γιορτές! Γιατί πέρασαν?
Έχω πέσει σε βαθιά μελαγχολία και άρνηση...δεν θέλω να δουλέψω κύριε πως το λένε..
Σε αυτή τη διάθεση βοηθάει πάντα όταν δεν σου αρέσει αυτό που κάνει...
Αλλά που θα πάει το 2009 κατι καλό θα φέρει ε?καινούργε χρόνε?Υπέροχε καλέ μου καινουργιε χρόνε?Σλουπ..!!!

Επιστρέφω σύντομα με περισσότερη διάθεση και θετική ενέργεια..

...και κάτι για να κλέισω..

"ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ

Ο τέταρτος πλανήτης ήταν εκείνος όπου καθόταν ένας «μπίζνεσμεν», ένας επιχειρηματίας. Ο άνθρωπος αυτός ήταν τόσο πολύ απασχολημένος που δεν σήκωσε μήτε το κεφάλι του όταν πήγε ο μικρός πρίγκιπας.

- Καλημέρα, του είπε, το τσιγάρο σας είναι σβηστό.

- Τρία και δύο κάνουν πέντε. Πέντε κι εφτά, δώδεκα. Δώδεκα και τρία δεκαπέντε. Καλημέρα. Δεκαπέντε κι εφτά εικοσιδύο. Εικοσιδύο και έξι εκοσιοχτώ. Δεν μου μένει καιρός για να το ανάψω ξανά. Εικοσιέξι και πέντε, τριανταένα. Ουφ! Όλα μαζί, λοιπόν, μας κάνουν πεντακόσια ένα εκατομμύρια, εξακόσιες εικοσιδύο χιλιάδες εφτακόσια τριάντα και ένα.

- Πεντακόσια εκατομμύρια, τι;

- Ε! Ακόμη εδώ είσαι εσύ; Πεντακόσια ένα... δεν ξέρω πια... Έχω τόσο πολλή δουλειά! Εγώ είμαι σοβαρός, καθόλου δεν μ' αρέσουν οι χαζοκουβέντες ! Δυο και πέντε εφτά...

- Πεντακόσια εκατομμύρια τι; ξαναρώτησε ο μικρός πρίγκιπας, που σ' όλη του τη ζωή ποτέ δεν υποχωρούσε αν δεν έπαιρνε απάντηση στην ερώτησή του.

Ο επιχειρηματίας σήκωσε το κεφάλι:

- Τώρα και πενηντατέσσερα χρόνια που κατοικώ σε τούτο τον πλανήτη, δεν μ' έχουν διακόψει παρά μόνο τρεις φορές. Την πρώτη φορά, πάνε από τότε εικοσιδυό χρόνια, από μια χρυσόμυγα που έπεσε, ένας θεός ξέρει από πού. Βούιζε με τόσο φοβερό θόρυβο που έκανα τέσσερα λάθη σε μια πρόσθεση. Τη δεύτερη φορά, έχουν περάσει έντεκα χρόνια τώρα πια, ήταν τότε που, εξαιτίας των ρευματισμών μου, είχα πάθει μια κρίση. Βλέπεις, μού λείπουν οι ασκήσεις. Δεν μού περισσεύει καιρός για να χαζογυρίζω πέρα-δώθε. Εγώ, είμαι σοβαρός άνθρωπος. Η τρίτη φορά... είναι τούτη 'δω! Έλεγα, λοιπόν, πεντακόσια ένα εκατομμύρια...

- Εκατομμύρια τι;

Ο επιχειρηματίας κατάλαβε πως δεν είχε καμιά ελπίδα να τον αφήσει ήσυχο.

- Εκατομμύρια από κείνα τα μικρά πραγματάκια που βλέπουμε μερικές φορές στον ουρανό.

- Μύγες;

- Μα όχι, μικρά πραγματάκια που λαμποκοπάνε.

- Μέλισσες;

- Μα όχι, μικρά χρυσά πραγματάκια που κάνουν τους χασομέρηδες να ονειρεύονται.

-Α!... Αστέρια;

- Πολύ σωστά. Αστέρια.

- Και τι θα κάνεις πεντακόσια εκατομμύρια αστέρια;

- Πεντακόσια ένα εκατομμύρια εξακόσιες εικοσιδυό χιλιάδες εφτακόσια τριάντα και ένα. Είμαι σοβαρός εγώ, είμαι ακριβής.

- Και τι θα τα κάνεις αυτά τ' αστέρια;

- Τι θα τα κάνω;

-Ναι.

-Τίποτε. Θα τα έχω στην κατοχή μου.

- Θα έχεις στην κατοχή σου τ' αστέρια;

- Ναι.

- Μα έχω δει κιόλας ένα βασιλιά που...

- Οι βασιλιάδες δεν έχουν στην κατοχή τους τίποτε. «Βασιλεύουν» μόνο πάνω τους. Αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό.

- Και σε τι χρησιμεύει να 'χεις στην κατοχή σου αστέρια;

- Μου χρησιμεύει γιατί έτσι θα είμαι πλούσιος.

- Και σε τι θα σου είναι χρήσιμο να είσαι πλούσιος; -Θα αγοράσω άλλα αστέρια, αν βρεθεί κανένα. «Τούτος εδώ, σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας, έχει την ίδια περίπου λογική με το μπεκρή μου». Ωστόσο, έκανε μερικές ακόμη ερωτήσεις:

- Πως μπορείς να έχεις στην κατοχή σου τ' αστέρια;

- Σε ποιον ανήκουν; ανταπάντησε γκρινιάρικα ο επιχειρηματίας.

- Δεν ξέρω. Σε κανένα.

- Τότε ανήκουν σε μένα, γιατί πρώτος εγώ τα σκέφτηκα.

- Φτάνει αυτό;

- Και βέβαια! Όταν βρίσκεις ένα διαμάντι που δεν ανήκει σε κανένα, είναι δικό σου. Όταν βρίσκεις ένα νησί που δεν ανήκει σε κανένα, είναι δικό σου. Κι όταν έχεις μια ιδέα πρώτος, την κατοχυρώνεις και τότε είναι δικιά σου. Κι εγώ έχω στην κατοχή μου τ' αστέρια αφού ποτέ άλλος κανείς εκτός από εμένα δεν είχε σκεφτεί να γίνει κάτοχός τους.

- Ναι, αυτό είναι αλήθεια, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Και τι θα τα κάνεις;

- Θα τα διαχειρίζομαι. Τα λογαριάζω και τα ξανα-λογαριάζω, είπε ο επιχειρηματίας. Δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά. Όμως εγώ είμαι ένας άνθρωπος σοβαρός!

Ο μικρός πρίγκιπας δεν ήταν ακόμη ικανοποιημένος.

- Εγώ, είπε, αν έχω ένα φουλάρι, μπορώ να το ρίξω γύρω από το λαιμό μου και να το πάρω μαζί μου. Αν έχω ένα λουλούδι, μπορώ να το κόψω και να το πάρω μαζί μου φεύγοντας. Μα εσύ δεν μπορείς να κόψεις τ' αστέρια!

- Όχι, αλλά μπορώ να τα βάλω στην τράπεζα.

- Τι θέλεις να πεις μ' αυτό;

- Θέλω να πω ότι γράφω σ' ένα μικρό χαρτί τον αριθμό των αστεριών μου. Κι ύστερα βάζω το χαρτί αυτό σ' ένα συρτάρι και το κλειδώνω.

- Κι αυτό είναι όλο;

- Αυτό είναι αρκετό!

«Πολύ διασκεδαστικό, μα την αλήθεια, σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας. Και αρκετά ποιητικό. Μα δεν είναι και πολύ σοβαρό».

Πάνω σε σοβαρά θέματα, ο μικρός πρίγκιπας είχε ιδέες πολύ διαφορετικές από τις ιδέες των μεγάλων.

- Εγώ, είπε, έχω ένα λουλούδι που το ποτίζω κάθε μέρα. Έχω τρία ηφαίστεια που τα καθαρίζω από τις καπνιές κάθε βδομάδα. Γιατί καθαρίζω κι εκείνο που έχει σβήσει. Ποτέ δεν ξέρει κανείς. Έχουν όφελος τα ηφαίστειά μου όπως και το λουλούδι μου που τα έχω. Όμως από σένα, κανένα όφελος δεν έχουνε τ' αστέρια...

Ο επιχειρηματίας άνοιξε το στόμα μα δεν βρήκε τίποτε να πει, κι ο μικρός πρίγκιπας έφυγε.

« Σίγουρα οι μεγάλοι είναι ολότελα παράξενοι άνθρωποι», σκέφτηκε απλά, καθώς συνέχιζε το ταξίδι. "

Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ - Ο Μικρός Πρίγκιπας