...Ναι ήρθε το 2009...

...ε και;
όπως λέει και μία φιλική ψυχή "ο χρόνος είναι μία ατέλειωτη ευθεία.."
Έχω να γράψω άπειρο ( ε λέμε και καμία υπερβολή) καιρό...και δεν έχω ιδέα τι να γράψω τώρα...
Ωραία ήταν οι γιορτές! Γιατί πέρασαν?
Έχω πέσει σε βαθιά μελαγχολία και άρνηση...δεν θέλω να δουλέψω κύριε πως το λένε..
Σε αυτή τη διάθεση βοηθάει πάντα όταν δεν σου αρέσει αυτό που κάνει...
Αλλά που θα πάει το 2009 κατι καλό θα φέρει ε?καινούργε χρόνε?Υπέροχε καλέ μου καινουργιε χρόνε?Σλουπ..!!!

Επιστρέφω σύντομα με περισσότερη διάθεση και θετική ενέργεια..

...και κάτι για να κλέισω..

"ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ

Ο τέταρτος πλανήτης ήταν εκείνος όπου καθόταν ένας «μπίζνεσμεν», ένας επιχειρηματίας. Ο άνθρωπος αυτός ήταν τόσο πολύ απασχολημένος που δεν σήκωσε μήτε το κεφάλι του όταν πήγε ο μικρός πρίγκιπας.

- Καλημέρα, του είπε, το τσιγάρο σας είναι σβηστό.

- Τρία και δύο κάνουν πέντε. Πέντε κι εφτά, δώδεκα. Δώδεκα και τρία δεκαπέντε. Καλημέρα. Δεκαπέντε κι εφτά εικοσιδύο. Εικοσιδύο και έξι εκοσιοχτώ. Δεν μου μένει καιρός για να το ανάψω ξανά. Εικοσιέξι και πέντε, τριανταένα. Ουφ! Όλα μαζί, λοιπόν, μας κάνουν πεντακόσια ένα εκατομμύρια, εξακόσιες εικοσιδύο χιλιάδες εφτακόσια τριάντα και ένα.

- Πεντακόσια εκατομμύρια, τι;

- Ε! Ακόμη εδώ είσαι εσύ; Πεντακόσια ένα... δεν ξέρω πια... Έχω τόσο πολλή δουλειά! Εγώ είμαι σοβαρός, καθόλου δεν μ' αρέσουν οι χαζοκουβέντες ! Δυο και πέντε εφτά...

- Πεντακόσια εκατομμύρια τι; ξαναρώτησε ο μικρός πρίγκιπας, που σ' όλη του τη ζωή ποτέ δεν υποχωρούσε αν δεν έπαιρνε απάντηση στην ερώτησή του.

Ο επιχειρηματίας σήκωσε το κεφάλι:

- Τώρα και πενηντατέσσερα χρόνια που κατοικώ σε τούτο τον πλανήτη, δεν μ' έχουν διακόψει παρά μόνο τρεις φορές. Την πρώτη φορά, πάνε από τότε εικοσιδυό χρόνια, από μια χρυσόμυγα που έπεσε, ένας θεός ξέρει από πού. Βούιζε με τόσο φοβερό θόρυβο που έκανα τέσσερα λάθη σε μια πρόσθεση. Τη δεύτερη φορά, έχουν περάσει έντεκα χρόνια τώρα πια, ήταν τότε που, εξαιτίας των ρευματισμών μου, είχα πάθει μια κρίση. Βλέπεις, μού λείπουν οι ασκήσεις. Δεν μού περισσεύει καιρός για να χαζογυρίζω πέρα-δώθε. Εγώ, είμαι σοβαρός άνθρωπος. Η τρίτη φορά... είναι τούτη 'δω! Έλεγα, λοιπόν, πεντακόσια ένα εκατομμύρια...

- Εκατομμύρια τι;

Ο επιχειρηματίας κατάλαβε πως δεν είχε καμιά ελπίδα να τον αφήσει ήσυχο.

- Εκατομμύρια από κείνα τα μικρά πραγματάκια που βλέπουμε μερικές φορές στον ουρανό.

- Μύγες;

- Μα όχι, μικρά πραγματάκια που λαμποκοπάνε.

- Μέλισσες;

- Μα όχι, μικρά χρυσά πραγματάκια που κάνουν τους χασομέρηδες να ονειρεύονται.

-Α!... Αστέρια;

- Πολύ σωστά. Αστέρια.

- Και τι θα κάνεις πεντακόσια εκατομμύρια αστέρια;

- Πεντακόσια ένα εκατομμύρια εξακόσιες εικοσιδυό χιλιάδες εφτακόσια τριάντα και ένα. Είμαι σοβαρός εγώ, είμαι ακριβής.

- Και τι θα τα κάνεις αυτά τ' αστέρια;

- Τι θα τα κάνω;

-Ναι.

-Τίποτε. Θα τα έχω στην κατοχή μου.

- Θα έχεις στην κατοχή σου τ' αστέρια;

- Ναι.

- Μα έχω δει κιόλας ένα βασιλιά που...

- Οι βασιλιάδες δεν έχουν στην κατοχή τους τίποτε. «Βασιλεύουν» μόνο πάνω τους. Αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό.

- Και σε τι χρησιμεύει να 'χεις στην κατοχή σου αστέρια;

- Μου χρησιμεύει γιατί έτσι θα είμαι πλούσιος.

- Και σε τι θα σου είναι χρήσιμο να είσαι πλούσιος; -Θα αγοράσω άλλα αστέρια, αν βρεθεί κανένα. «Τούτος εδώ, σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας, έχει την ίδια περίπου λογική με το μπεκρή μου». Ωστόσο, έκανε μερικές ακόμη ερωτήσεις:

- Πως μπορείς να έχεις στην κατοχή σου τ' αστέρια;

- Σε ποιον ανήκουν; ανταπάντησε γκρινιάρικα ο επιχειρηματίας.

- Δεν ξέρω. Σε κανένα.

- Τότε ανήκουν σε μένα, γιατί πρώτος εγώ τα σκέφτηκα.

- Φτάνει αυτό;

- Και βέβαια! Όταν βρίσκεις ένα διαμάντι που δεν ανήκει σε κανένα, είναι δικό σου. Όταν βρίσκεις ένα νησί που δεν ανήκει σε κανένα, είναι δικό σου. Κι όταν έχεις μια ιδέα πρώτος, την κατοχυρώνεις και τότε είναι δικιά σου. Κι εγώ έχω στην κατοχή μου τ' αστέρια αφού ποτέ άλλος κανείς εκτός από εμένα δεν είχε σκεφτεί να γίνει κάτοχός τους.

- Ναι, αυτό είναι αλήθεια, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Και τι θα τα κάνεις;

- Θα τα διαχειρίζομαι. Τα λογαριάζω και τα ξανα-λογαριάζω, είπε ο επιχειρηματίας. Δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά. Όμως εγώ είμαι ένας άνθρωπος σοβαρός!

Ο μικρός πρίγκιπας δεν ήταν ακόμη ικανοποιημένος.

- Εγώ, είπε, αν έχω ένα φουλάρι, μπορώ να το ρίξω γύρω από το λαιμό μου και να το πάρω μαζί μου. Αν έχω ένα λουλούδι, μπορώ να το κόψω και να το πάρω μαζί μου φεύγοντας. Μα εσύ δεν μπορείς να κόψεις τ' αστέρια!

- Όχι, αλλά μπορώ να τα βάλω στην τράπεζα.

- Τι θέλεις να πεις μ' αυτό;

- Θέλω να πω ότι γράφω σ' ένα μικρό χαρτί τον αριθμό των αστεριών μου. Κι ύστερα βάζω το χαρτί αυτό σ' ένα συρτάρι και το κλειδώνω.

- Κι αυτό είναι όλο;

- Αυτό είναι αρκετό!

«Πολύ διασκεδαστικό, μα την αλήθεια, σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας. Και αρκετά ποιητικό. Μα δεν είναι και πολύ σοβαρό».

Πάνω σε σοβαρά θέματα, ο μικρός πρίγκιπας είχε ιδέες πολύ διαφορετικές από τις ιδέες των μεγάλων.

- Εγώ, είπε, έχω ένα λουλούδι που το ποτίζω κάθε μέρα. Έχω τρία ηφαίστεια που τα καθαρίζω από τις καπνιές κάθε βδομάδα. Γιατί καθαρίζω κι εκείνο που έχει σβήσει. Ποτέ δεν ξέρει κανείς. Έχουν όφελος τα ηφαίστειά μου όπως και το λουλούδι μου που τα έχω. Όμως από σένα, κανένα όφελος δεν έχουνε τ' αστέρια...

Ο επιχειρηματίας άνοιξε το στόμα μα δεν βρήκε τίποτε να πει, κι ο μικρός πρίγκιπας έφυγε.

« Σίγουρα οι μεγάλοι είναι ολότελα παράξενοι άνθρωποι», σκέφτηκε απλά, καθώς συνέχιζε το ταξίδι. "

Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ - Ο Μικρός Πρίγκιπας