Οι τοίχοι παγωμένοι
η πρωινή υγρασία
στα βάζα λόγια χθεσινά
ακόμα φρέσκα
Κι η ειρωνεία:
Τ' αγάθια πάντα πιο πολλά
από τα πέταλα
Αφήνω το κρεβάτι
και περπατάω στο νερό
Θεός εν ανεργία
μέχρι να φτάσω στο λουτρό
Βυθίζομαι
Κι έχω ένα μίσος πιο βαθύ απ΄ την αγάπη
κι έχω μια αγάπη πιο μεγάλη απ' το μίσος
Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ τι πιο πολύ
δεν προλαβαίνω να σκεφτώ
με παρασέρνει το νερό
Βυθίζομαι
Λευκό παντού απλωμένο
πραγματική ηρεμία
Απ' το καυτό στο χλιαρό
μετά στο κρύο
Κι η ειρωνεία:
Τα δάκρυα μέσα στο βυθό
δεν έχουν νόημα
Κρατιέμαι απ' τη μορφή σου
κλείνω τα μάτια να σε δω
δε δίνεις παρουσία
μέχρι να φτάσω στο σαλόνι πνίγομαι
Κι έχω ένα μίσος πιο βαθύ απ' την αγάπη
κι έχω μια αγάπη πιο μεγάλη απ' το μίσος
Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ τι πιο πολύ
δεν προλαβαίνω να σκεφτώ
με παρασέρνει το νερό
Βυθίζομαι
Περνάω στο σαλόνι
σε υποδέχομαι
και πνίγομαι
Στίχοι: Ευαγγελάτος Γεράσιμος
Μουσική: Καραμουρατίδης Θέμης
Ερμηνεία η θεά Νατάσσα...
Τρίτη 18 Μαΐου 2010
Παρασκευή 7 Μαΐου 2010
Περί συναισθημάτων
Ντρέπομαι. Θυμώνω. Λυπάμαι (αν και δε φτάνει μάλλον το λυπάμαι).
- Επειδή στη χώρα μου οι άνθρωποι πεθαίνουν από μαλακίες ("μπάτσων"; "αναρχικών"; "προβοκατόρων"; "αφεντικών κεφαλαιοκρατών"; Επιεικώς χέστηκα).
- Επειδή όταν πεθαίνει κάποιος, τα ΜΜΕ λυμαίνονται με κανιβαλική χαρά το κουφάρι του και ασελγούν στο πένθος των ανθρώπων του, εν ονόματι "του συγκλονισμού" τους και "της ανάγκης για ενημέρωση".
- Επειδή οι βουλευτές μας αναγνωρίζουν ως βία μόνο αυτή που σκοτώνει ή άντε το λιγότερο τραυματίζει σοβαρά. Την κοινωνική βία, την οικονομική βία, την πολιτική βία του να στέκονται μπροστά σου απατεώνες και καταχραστές και να σου ζητάνε τα λεφτά σου για τα δικά τους κλεμμένα, την αποσιωπούν. Τη βία του εργοδότη που κλειδώνει τους υπαλλήλους του μέσα και δε δίνει μία για την ασφάλειά τους (πόσο μάλλον για το δικαίωμά τους να απεργήσουν ή να φύγουν 1-2 ώρες νωρίτερα δεδομένης της κατάστασης), δεν τη συζητάμε καν. Για να αξίζει η ζωή σου έστω και συμβολική ενός λεπτού σιγή στα έδρανα της Βουλής, πρέπει να πεθάνεις πρώτα.
- Επειδή υπήρξαν άνθρωποι τόσο στενόμυαλοι, τόσο κάφροι, τόσο θολωμένοι, που δεν κόλωσαν να σκοτώσουν, έστω και κατά λάθος. Επειδή υπήρχαν ανθρωποειδή δίποδα που πέταγαν πέτρες στα πυροσβεστικά - γιατί;; Τι διάολο "εξουσία" είναι η πυροσβεστική που αξίζει να λιθοβοληθεί; Επειδή υπήρξαν άνθρωποι που, πριν μαθευτεί ότι υπάρχουν νεκροί, έστω και προστιγμήν σκέφτηκαν "καλά να πάθουν οι απεργοσπάστες". Γιατί πλέον έχουμε μπει ο καθένας στα κουτάκια του, "αγωνιστές", "απεργοσπάστες", "αριστεροί", "δεξιοί" και δεν ξέρω τι, και η απλή αλήθεια ότι είμαστε όλοι άνθρωποι και οι ζωές μας αξίζουν ολονών το ίδιο μας έχει διαφύγει. Επειδή εν ονόματι της όποιας ιδεολογίας, του όποιου συμφέροντος ή του όποιου βολέματος, έχουμε γίνει πια περισσότερο ή λιγότερο βίαιοι και ανθρωποφάγοι.
- Επειδή τα νέα με βρήκαν στη βολή του σπιτιού μου, κάπου μεταξύ τοστ, καφέ και facebook.
- Επειδή δυο μέρες μετά και πριν καλά καλά γίνουν οι κηδείες των νεκρών, το ενδιαφέρον μας είναι ξανά στα εσωκομματικά ξεκανινιάσματα κάτι τύπων που, στο κάτω κάτω της γραφής, όλοι μαζί μας έχουν βουλιάξει, ασχέτως του ποιοι κάνουν κομματική παρέα με ποιους.
- Γιατί ζω σ' αυτή τη γαμωχώρα που μας έχει αποχαυνώσει όλους, λιγότερο ή περισσότερο, και ο μόνος τρόπος να βγαίνουμε από την αποχαύνωσή μας πού και πού είναι να πεθαίνει ο κόσμος.
- Γιατί βλέπω τόσο πολλά που θα ήθελα να αλλάξουν, αλλά κανένα τρόπο για να αλλάξουν στ' αλήθεια.
Θέλω να φύγω. Να πάω σε μια χώρα που θα με σέβεται, μήπως μπορέσω να τη σεβαστώ κι εγώ. Σε μια χώρα που να μη με κάνει να λέω "να καεί το μπουρδέλο η Βουλή" και να το εννοώ.
- Επειδή στη χώρα μου οι άνθρωποι πεθαίνουν από μαλακίες ("μπάτσων"; "αναρχικών"; "προβοκατόρων"; "αφεντικών κεφαλαιοκρατών"; Επιεικώς χέστηκα).
- Επειδή όταν πεθαίνει κάποιος, τα ΜΜΕ λυμαίνονται με κανιβαλική χαρά το κουφάρι του και ασελγούν στο πένθος των ανθρώπων του, εν ονόματι "του συγκλονισμού" τους και "της ανάγκης για ενημέρωση".
- Επειδή οι βουλευτές μας αναγνωρίζουν ως βία μόνο αυτή που σκοτώνει ή άντε το λιγότερο τραυματίζει σοβαρά. Την κοινωνική βία, την οικονομική βία, την πολιτική βία του να στέκονται μπροστά σου απατεώνες και καταχραστές και να σου ζητάνε τα λεφτά σου για τα δικά τους κλεμμένα, την αποσιωπούν. Τη βία του εργοδότη που κλειδώνει τους υπαλλήλους του μέσα και δε δίνει μία για την ασφάλειά τους (πόσο μάλλον για το δικαίωμά τους να απεργήσουν ή να φύγουν 1-2 ώρες νωρίτερα δεδομένης της κατάστασης), δεν τη συζητάμε καν. Για να αξίζει η ζωή σου έστω και συμβολική ενός λεπτού σιγή στα έδρανα της Βουλής, πρέπει να πεθάνεις πρώτα.
- Επειδή υπήρξαν άνθρωποι τόσο στενόμυαλοι, τόσο κάφροι, τόσο θολωμένοι, που δεν κόλωσαν να σκοτώσουν, έστω και κατά λάθος. Επειδή υπήρχαν ανθρωποειδή δίποδα που πέταγαν πέτρες στα πυροσβεστικά - γιατί;; Τι διάολο "εξουσία" είναι η πυροσβεστική που αξίζει να λιθοβοληθεί; Επειδή υπήρξαν άνθρωποι που, πριν μαθευτεί ότι υπάρχουν νεκροί, έστω και προστιγμήν σκέφτηκαν "καλά να πάθουν οι απεργοσπάστες". Γιατί πλέον έχουμε μπει ο καθένας στα κουτάκια του, "αγωνιστές", "απεργοσπάστες", "αριστεροί", "δεξιοί" και δεν ξέρω τι, και η απλή αλήθεια ότι είμαστε όλοι άνθρωποι και οι ζωές μας αξίζουν ολονών το ίδιο μας έχει διαφύγει. Επειδή εν ονόματι της όποιας ιδεολογίας, του όποιου συμφέροντος ή του όποιου βολέματος, έχουμε γίνει πια περισσότερο ή λιγότερο βίαιοι και ανθρωποφάγοι.
- Επειδή τα νέα με βρήκαν στη βολή του σπιτιού μου, κάπου μεταξύ τοστ, καφέ και facebook.
- Επειδή δυο μέρες μετά και πριν καλά καλά γίνουν οι κηδείες των νεκρών, το ενδιαφέρον μας είναι ξανά στα εσωκομματικά ξεκανινιάσματα κάτι τύπων που, στο κάτω κάτω της γραφής, όλοι μαζί μας έχουν βουλιάξει, ασχέτως του ποιοι κάνουν κομματική παρέα με ποιους.
- Γιατί ζω σ' αυτή τη γαμωχώρα που μας έχει αποχαυνώσει όλους, λιγότερο ή περισσότερο, και ο μόνος τρόπος να βγαίνουμε από την αποχαύνωσή μας πού και πού είναι να πεθαίνει ο κόσμος.
- Γιατί βλέπω τόσο πολλά που θα ήθελα να αλλάξουν, αλλά κανένα τρόπο για να αλλάξουν στ' αλήθεια.
Θέλω να φύγω. Να πάω σε μια χώρα που θα με σέβεται, μήπως μπορέσω να τη σεβαστώ κι εγώ. Σε μια χώρα που να μη με κάνει να λέω "να καεί το μπουρδέλο η Βουλή" και να το εννοώ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)