...to JESS-Java-php-Javascript-mySQL, συν πολύ πολύ μπλα μπλα... μέσα σε 10 μέρες. Διότι τέτοιος άνθρωπος είμαι. Τη διπλωματική μου την πήρα πριν 4 χρόνια και αν μαζέψουμε όλο τον καθαρό χρόνο που έχω ασχοληθεί μαζί της, δε βγαίνουν ούτε 4 μήνες. Ένα έμπειρο σύστημα (διότι θέλω και τεχνητή νοημοσύνη τρομάρα μου), μια ιστοσελίδα και μια Βάση Δεδομένων περιμένουν τα μαγικά προγραμματιστικά μου χεράκια για να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και συντονισμένα να απαντήσουν στον υποψήφιο χρήστη της επίδοξης web εφαρμογής μου, τι σχολή τριτοβάθμιας εκπαίδευσης του ταιριάζει. Ώρες ώρες σκέφτομαι την εφαρμογή να δουλεύει, να επιβεβαιώνω μέσω του ίδιου μου το ερωτηματολόγιου ότι όντως επέλεξα λάθος σχολή (αν και μεταξύ μας, όταν 9 χρόνια μετά δεν έχεις πτυχίο, όλο και κάτι ψυλλιάζεσαι), να γυρίζω πίσω στο χρόνο και να δηλώνω τις σχολές που μου πρέπουν.
Το δικό μου βούρλισμα για πτυχίο βέβαια, εκτός που δεν συνοδεύεται από χρηματική αμοιβή όπως τα έργα της φίλτατης αιθέριας, δε συνοδεύεται ούτε από γαστρονομικές ατασθαλίες. Πράγμα που σημαίνει όχι παραπάνω κιλά (έχουμε ήδη αρκετά από τα έτοιμα) και αυτό είναι καλό, αλλά και ταυτόχρονα νεύρα, νεύρα κι άλλα νεύρα, που καμία σοκολατίτσα δε θα κατευνάσει και κανένα πιτόγυρο δε θα ξεγελάσει. Η συμβίωση το τελευταίο εξάμηνο με τους γονείς επιδεινώνει την κατάσταση καθώς, ενώ η φίλη αιθέρια φυλάει το άγαλμα του Παλαιών Πατρών Γερμανού στα Ψηλαλώνια (αχ Ψηλαλώνια....) εγώ παρατηρώ μια βιονική οντότητα που ομοιάζει της μητέρας μου, πλην όμως το ένα της χέρι έχει αντικατασταθεί από ηλεκτρικό σκουπάκι (όπως τους πειρατές με το γάντζο περίπου), να μάχεται ανηλεώς τη σκόνη του σπιτιού μας, με παράπλευρη απώλεια τα τύμπανα των αφτιών όλων μας. Την ακουστική πανδαισία συμπληρώνουν οι καμπάνες της εκκλησίας που εδράζεται ακριβώς απέναντι από το ενάρετο και μέχρι εγκλήματος καθαρό σπιτικό μας, που για όσο δεν έχω δουλειά είμαι καταδικασμένη να είναι και ο χώρος διαβίωσής μου.
Από τα τρίσβαθα του γραφείου μου λοιπόν, όπου έχω ταμπουρωθεί αποφεύγοντας επιμελώς εξωτερικά γονικά ερεθίσματα, μόνο και μόνο για να αγχωθώ από τις υποχρεώσεις που άφησα και τώρα με εκδικούνται, έχω να δηλώσω: life is a bitch. Άλλους τους στέλνει στον Καύκασο, άλλους στην Κρήτη, άλλους στη μάνα τους, άλλους στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ και άλλους τους αφήνει εκεί που ήταν. Το θέμα όμως δεν είναι ο χώρος. Το θέμα είναι η αλλαγή. Και αφού ως γνωστόν τα πάντα ρει (Ηράκλειτος, μην ξεχνάμε τη βιβλιογραφία), η αλλαγή είναι αναπόφευκτη. Θέλει δε θέλει θα 'ρθει, ή θα τη φέρουμε με νεκρούς χιλιάδες και τη Ζωντανίνα να δίνει το αίμα της. And that's a promise.
Υ.Γ. Το βιογραφικό φέιγ-βολάν μου φαίνεται εξαιρετική λύση. Μετά τις 20 του μήνα, λέω το ίδιο να κάνω κι εγώ. Έλα Αθήνα να μοιράζουμε μαζί.
Αυτά είναι! Από τον Κεν και την πισίνα στο δυαδικό...(γιατί ως γνωστόν υπάρχουν 10 είδη ανθρώπων αυτοί που καταλαβαίνουν δυαδικό και αυτοί που δεν καταλαβαίνουν...).Το ροζ βέβαια σταθερή αξία!
Για πολύ καμένους λύτες!Αφιερωμένο στην Εύη από καρδιάς!!
