Λυσσάρι!

Η αιθέρια έκανε τις ερωτήσεις, εγώ δίνω τις δικές μου απαντήσεις κι όποιον πάρει ο χάρος. Λοιπόν λοιπόν, έχουμε και λέμε:

1) Ο αυθορμητισμός από μόνος του ενέχει την ακρίβεια. Το να φέρεσαι εντελώς αυθόρμητα είναι το να είσαι ακριβώς ειλικρινής ως προς τη δεδομένη στιγμή. Τώρα είναι πάντα καλό αυτό; Ξέρει να το διαχειριστεί ο εκάστοτε άλλος; Αλλουνού παπά ευαγγέλιο!

2) Ειλικρινά, πώς μπορεί να ερωτευτείς χωρίς να αλλάξεις προτεραιότητες; Από εκεί που είσαι σόλο και έρχεται ο άλλος και σου ταράζει τα νερά, υποτίθεται ότι θα πεις "μπες καλέ μου στη θεσούλα που σου έχω φυλάξει στις προτεραιότητές μου"; Πού είναι το πάθος σε αυτό; Πού είναι η έμπνευση; Ερωτευόμαστε και ο κόσμος μας, καλώς ή κακώς, έστω και πρόσκαιρα, αλλάζει. Εκεί είναι το νόημα. Όποιος δεν το αντέχει, ας αφήσει το άθλημα για εκείνους που το αντέχουν.

3) Η γκρίνια είναι zoom in, η μελαγχολία είναι zoom out. Δηλαδή, γκρίνια είναι να εστιάζεις σε συγκεκριμένα (πρωτίστως ανούσια) πράγματα και να θυμώνεις ή να ενοχλείσαι με αυτά, μελαγχολία είναι κάτι να μην σου κολλάει σε ολόκληρο το πλάνο και να μην ξέρεις τι ακριβώς. Επίσης η μελαγχολία έχει μια, έστω μελοδραματική, "ποιητικότητα". Η γκρίνια πάλι είναι απλώς ενοχλητική. Πάντως εννοείται ότι η γκρίνια του ενός μπορεί να είναι η μελαγχολία του άλλου. Το θέμα είναι εσύ πού τραβάς τη γραμμή, για τη δική σου υποκειμενική αισθητική (και το δικό σου νευρικό σύστημα).

3) Mode κορόιδο είναι όταν έχεις δείγματα ότι η υπομονή σου δε θα ανταμειφθεί αλλά εσύ εκεί, επιμένεις να μην τα βλέπεις, ή να τα βλέπεις και να τα υποτιμάς. Γενικώς, όταν πρέπει να το πάρεις αλλιώς, αλλά εσύ εκεί, χτυπάς το ξεφάλι στον τοίχο περιμένοντας να πέσει ο τοίχος.

4) Γιατί είσαι γκαντέμω. Επίσης γιατί δεν τους πατάς πόδι (και δεν τους πατάς κάτω σαν χταπόδια) από την αρχή.

5) ΠΑΝΤΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ. Όχι υπερβολική, γιατί η υπεραισιοδοξία είναι η χειρότερη μορφή απαισιοδοξίας. Ενδεχομένως και μετανάστευση. ΜΟΝΟ ΚΑΚΟΜΟΙΡΑ ΜΟΥ, ΚΑΝΟΝΙΣΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΝΟΜΟ! Άιντε!

6) Εξαιρουμένης της περίπτωσης της αμνησίας ή της λοβοτομής, είναι μάλλον δύσκολο να ξεχάσεις το παρελθόν στ' αλήθεια. Απλά, όταν ξέρεις ότι η ανάμνηση ενός κομματιού του παρελθόντος σου μπορεί να σου γίνει τροχοπέδη με τον όποιο τρόπο, μπορεί να επιλέξεις να μην ανακαλείς και πολύ αυτή την ανάμνηση...Τώρα καλό είναι αυτό; Κακό είναι; Whatever works! Πάντως το να διαχειριστούμε το παρελθόν μας είναι έτσι κι αλλιώς μέρος της ωρίμανσής μας. Και ως γνωστόν η ωρίμανση θέλει χρόνο. Εδώ το κασέρι και θέλει κάτι μήνες να ωριμάσει. :p

7) Υπάρχουν τα αγαπημένα λάθη και τα λάθη που τα σκέφτεσαι και θυμώνεις. Προσπαθείς να πετάξεις τα δεύτερα, προκειμένου να ωριμάσεις, προσπαθείς να κρατήσεις τα πρώτα, προκειμένου να μη γεράσεις.

8) Εμπιστεύσου το ένστικτό σου. Όχι γιατί είναι αλάνθαστο (που δεν είναι, αλλιώς όλοι οι τζογαδόροι θα πλούτιζαν), αλλά γιατί στην τελική, όταν υποχωρεί η λογική μας, όταν θολώνει το αίσθημα μας, είμαστε το ένστικτό μας. Είναι θέμα ειλικρίνειας να το ακολουθήσουμε.

Χρόνια μας καλά και...καλά να μας μπει. Θα δεις, το 2011 θα είναι καλύτερο.