Λυπάμαι....

"Η χώρα μου βυθίζεται στο ψέμα
Σε ηδονές που στάζουνε χολή
Και βρίσκουν καταφύγιο οι αλήτες
Σε χώμα που μυρίζει σαν πληγή "

Ένας πιτσιρικάς, πέφτει νεκρός στα Εξάρχεια απο σφαίρα ειδικού φρουρού,
που υπηρετούσε στο τμήμα της περιοχής. ΔΕΝ έχει σημασία αν η παρέα με
τα παιδιά προκάλεσαν ή όχι. ΔΕΝ έχει σημασία αν έβρισαν ή αν πέταξαν
μπουκάλια. ΔΕΝ έχει σημασία αν ο μικρός άνηκε ή όχι στον αντιεξουσιαστικό χώρο.
ΔΕΝ έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ένα άτομο που η δουλειά του είναι να προστατεύει
τους πολίτες, ένα άτομο που όφειλε να έχει επίγνωση ότι το όπλο που του έχει
δοθεί δεν του προσδίδει εξουσία και δύναμη αλλά την τεράστια ευθύνη της
ΣΩΣΤΗΣ ΧΡΗΣΗΣ! Ευθύνη και καθήκον στο οποίο απλά απέτυχε. Και πυροβόλησε απευθείας,
χαμηλά ΔΕΝ ΕΧΕΙ σημασία. Πυροβόλησε. .έτσι χωρίς λόγο ενώ είχε λάβει διαταγή
αποχώρησης από το τόπο του αρχικού συμβάντος.

Τα υπόλοιπα τα παρακολουθούμε από τηλεοράσεις, εφημερίδες, ραδιόφωνα, internet....

Ένας άνθρωπος λοιπόν που απέτυχε στη ζωή του ,που κάηκε σε μία επιλογή της στιγμής,
πήρε τη ζωή από ένα πιτσιρικά, διέλυσε μία οικογένεια (εννοώ τη δικιά του...3 παιδιά
6,4,2 χρονών θα μεγαλώσουν με το στίγμα: τα παιδιά του μπάτσου δολοφόνου) και
ξεκίνησε το ντόμινο μιας σειράς καταστροφών σε όλη την Ελλάδα.
Ένα τυφλό μίσος και ένα κύμα εκδίκησης, που ΟΧΙ ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ότι γίνεται στη μνήμη
του μικρού που έφυγε σαν παράπλευρη απώλεια...
ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ σε αναρχικούς κωλόπαιδα ή σε αναρχικούς ήρωες, σε μπάτσους δολοφόνους
ή σε μπάτσους υπερασπιστές του δίκαιου και της τάξης, σε καλούς αριστερούς ή σε
λαμόγια κουμούνια, σε φασίστες δεξιούς ή οικογενειάρχες που πιστεύουν στο
Πατρίς -Θρησκεία -Οικογένεια.Όπως δεν πιστεύω σε μοναχούς αγίους ή παπάδες διαβόλους!

"Ένας ζητιάνος ξύνει τ' αχαμνά του.
Ο άγνωστος στρατιώτης κρυώνει στο χιονόνερο;
Ο υπουργός χειρονομεί,
μια γριά σταυροκοπιέται.
Κύριε των δυνάμεων!!!
Των δυτικών, βέβαια, δυνάμεων.

Σκασμός ,σκασμός λοιπόν μιλάει ο υπουργός!
Τα γάντια χειροκροτούν,
οι φαντάροι παρουσιάζουν όπλα,
οι τράπεζες χωνεύουν τη λεία τους,
δυο αστυνόμοι τρέχουν."

Δεν υπάρχουν αλλά και υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων ...

Δεν μπορώ να φωνάξω θάνατος στους μπάτσους ενώ περιμένω από αυτούς να προστατεύσουν
εμένα , το μαγαζί μου , το αυτοκίνητο μου από ένα πλήθος γνωστών -αγνώστων.
Δεν μπορώ να πω αλήτες να παιδιά που βγαίνουν στο δρόμο όταν βλέπω αστυνομικούς να
τα στριμώχνουν και τα χτυπούν στη ψύχρα. Δεν μπορώ να μηδενίσω τον αγώνα κάποιων
επειδή βλέπω ότι έιναι μάταιος γιατί έχω ανάγκη το φως των ματιών τους όταν μιλούν
για τον Αγώνα..

Πότε έγιναν όλα τόσο θολά, πότε άρχισαν να μπερδεύονται όλα μεταξύ τους;

Δεν θέλω να κάνω κοινωνιολογική ανάλυση, εξάλλου μόλις ηρεμήσουν τα πράγματα θα βγουν
πολλοί στα τηλεοπτικά παράθυρα για το λόγο αυτό. Δεν θέλω να θέσω πολιτειακό,
πολιτιστικό ή πολιτικό θέμα.

"Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών"

Θέλω να πω ότι :
ΛΥΠΑΜΑΙ για ότι μπορεί κάνουν οι άνθρωποι στους ανθρώπους..
ΛΥΠΑΜΑΙ ακόμα που γροθιά στο κατεστημένο σημαίνει γροθιά σε ένα τζάμι , το σπάσιμο
των δεσμών είναι να σπάσουμε βιτρίνες και το δίκιο μας το διεκδικούμε καίγοντας
αυτοκίνητα..
ΛΥΠΑΜΑΙ που είμαστε ακόμα τόσο απαίδευτοι που το θυμό μας μπορούμε να τον
μετουσιώσουμε μόνο σε βία κα φόβο.
ΛΥΠΑΜΑΙ που ένας άνθρωπος(μετά πάει το αστυνομικός) σήκωσε το όπλο του και σημάδεψε
ένα έφηβο.
ΛΥΠΑΜΑΙ που ο θάνατος ενός αγοριού στάθηκε αφορμή να γράψω αυτό το κείμενο..

Είμαστε σε πόλεμο και πρέπει να διαλέξουμε πλευρά..
Αλλά πολύ πριν γίνει αυτό πρέπει να γνωρίσουμε ΠΟΙΑ είναι η κάθε πλευρά!!!!!!!!

"Οι στίχοι είναι του Τάσου Λειβαδίτη"

"Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!"